Johanna’s eerste treinreis.

Op deze blog kreeg ik destijds de meeste reacties.

Johanna’s eerste treinreis.

Daar stonden we dan op het overvolle perron. Mama, papa en ik. Het was ontzettend druk en ik werd een beetje zenuwachtig van al die rennende mensen. Ik hield papa’s hand stevig vast want ik was veels te bang dat ik hem kwijt zou raken op het overvolle perron. Vandaag zouden we gaan verhuizen. Met de trein gingen we naar ons nieuwe dorp, waar papa weer werk zou krijgen.
Een beetje zenuwachtig was ik wel. Zouden de kinderen in het nieuwe dorp me aardig vinden? Ik hoopte van wel.
Uiteindelijk blies de conducteur op zijn fluitje en moesten we instappen. Papa was kennelijk net zo zenuwachtig als ik. Hij tilde me op en zei” Het komt allemaal goed kleine Johanna. Dat zul je zien.” Vervolgens haalde hij diep adem en stapte de trein in.
Het was er ontzettend druk en we konden niet eens zitten. Daarom hield papa mij in zijn armen vast. Maar in de loop van de reis begon papa wel erg zenuwachtig te worden. Hij liep onrustig heen en weer en snauwde tegen mijn moeder:” Ik weet het niet. Het voelt niet goed. Ik vertrouw het niet.” zei hij. Mijn moeder probeerde hem zo goed en kwaad als het ging te kalmeren, maar niets hielp. Plotseling liep hij naar de gammele treindeur. Hij probeerde hem met al zijn kracht open te krijgen. Een groep mannen begon hem te helpen en uiteindelijk bezweek de deur.
Ik zag de bomen snel aan mij voorbij flitsen en ik was doodsbang. Volgens mij wilde mijn vader uit de trein springen.
Mijn moeder gilde het uit van angst.”Doe het niet schat! Dat overleef je nooit!”
“Het klopt niet! Het klopt gewoon niet! Ik moet wel!” gilde hij. Ik vond dit ontzettend eng en begon keihard te huilen.”Later zul je het begrijpen.” zei mijn vader en hij zette zich schrap om te springen. “Ga je mee of niet?” riep hij tegen mijn moeder.
Mijn moeder knikte van niet en keek mijn vader verdrietig aan. “Vertrouw me nu maar.” zei ze en ze stak haar hand uit. Even leek mijn vader te twijfelen. Maar toen hij in de ogen van mijn moeder keek, kon hij niet springen. Hij hield teveel van haar. Verdrietig stapte hij bij de deur vandaan.
Opgelucht liep mijn moeder naar mijn vader toe en omhelsde hem. Een paar man sprong de trein uit, maar al snel kwamen er mannen om de deur te sluiten. De hele reis was mijn vader doodstil en hield hij me stevig vast. Toen we uiteindelijk aankwamen tilde hij me op en gingen we naar buiten. Het was een stralende dag en mijn moeder glimlachte bemoedigend naar mijn vader. Mijn vader gaf me een dikke zoen op mijn wang en zei lief:”Kijk Johanna, dit is nu het plaatsje Auschwitz.

Sommige mensen vinden de dodenherdenking onzin. Maar hoe denkt u daarover als u bedenkt dat dit verhaal echt had kunnen gebeuren?