Het maken van de Luizenmoeder

(bovenstaande portretjes zijn ca 1/1,5 cm).

Ondanks het feit dat ik constant jeuk kreeg bij het schilderen van dit werk, was het wel een heel leuk ding om te maken. Sowieso is het een klein schilderijtje dus ik kon weer lekker los met de miniatuur portretten. Het benadrukken van de houding en het wijzigen van de gezichten maakte het ook weer net wat moeilijker. (En daar hou ik altijd wel van:)

Met name het meisje op de stoel vormde een uitdaging. Ik had haar namelijk niet goed op de foto gekregen. In het echt had ze een speen in haar mond en hield ze een paar sleutels vast. De foto’s die ik had gemaakt waren sowieso allemaal erg onscherp. Gelukkig ken ik de moeder van dit schilderij erg goed en ze maakte heel veel foto’s van haar dochterje. Maar het meisje is nog vrij jong en begreep het niet helemaal. Ze bleef haar moeder aankijken. En dat wil niet zeggen dat haar moeder haar best niet heeft gedaan. Ze vertelde dat ze zoveel foto’s had gemaakt dat haar dochtertje automatisch haar hand al in haar oog deed als ze met haar telefoon aan kwam lopen voor het maken van een foto:) Gelukkig kon ik met meerdere portretjes een nieuw gezichtje maken. Dus uiteindelijk was dat ook opgelost.

Het jongetje is in het echt heel erg lief. Om hem zo te laten kijken was wel een beetje vreemd. Zijn aardige karakter kwam steeds door het portretje heen. Uiteindelijk dacht ik: “Ik moet gewoon bedenken dat het een vreemd kind is waar ik de verhalen niet van ken.” Toen heb ik flink wat aangepast en lukte de ‘bah-luizen-uitdrukking’.

Benieuwd naar het eindresultaat?

Klik hier.